Spring naar de inhoud

De Blind Boys of Holland

Wie wel eens naar het NCRV-programma ‘Man Bijt Hond’ kijkt, liep kort geleden het risico een paar goede bekenden te zien. De Blind Boys of Holland lieten daar van zich horen tijdens een talentenjacht voor mensen met een handicap. En ze wonnen.

Ze speelden al eerder samen op het culturele podium tijdens het NVBS jubileum dat gevierd werd op de Ziezo beurs van 2003. De Blind Boys vormen een a capellagroep. De bandleden zijn: Roel van Houten, Herman Slobbe, Harold Rusland, Pieter Zeelen en Pierre Timmermans. Roel van Houten, in het dagelijks leven werkzaam bij de Federatie SB-Belang, is de initiator van de groep. Hij vertelt:

“Het begon eigenlijk toen ik een jaar of zes geleden de Blind Boys of Alabama live zag in de schouwburg in Arnhem. Die mensen kregen gewoon de hele zaal mee, simpelweg met vijf stemmen. Ze zongen spirituals, maar ook pop, en daar dan een trommeltje en een gitaartje bij, als begeleiding. Die jongens gingen helemaal uit hun bol. Ze stonden in witte pakken op het podium. Maar ze bleven natuurlijk niet stil staan, dus raakte er af en toe eentje uit de rij. En als die te ver weg was, kwam er een mannetje uit de coulissen rennen die hem bij z’n kraag pakte, en weer terug in de rij zette. De mensen in de zaal vonden het allemaal geweldig. En het klonk ook gewoon hartstikke tof, met zoveel spirit. Toen ik die avond naar huis liep dacht ik: ‘wat zou het leuk zijn om te kijken of je zoiets in Nederland ook van de grond kon krijgen’.”

Dat is Roel blijkbaar aardig gelukt. Hoe ging de voorbereiding in z’n werk?

“De Five Blind Boys from Emmer-Compascuum”, grapt hij, “was een idee dat al een tijdje in m’n hoofd zat. Dat is eigenlijk altijd zo’n beetje een slapend idee gebleven, tot het jubileum van de NVBS. Toen ben ik gaan bellen. Ik had wel een paar ideeën over wie ik zou kunnen benaderen. De eerste drie had ik al snel bij elkaar, de laatste twee namen meer tijd in beslag. Het moesten mannen zijn die zonder veel oefenen met elkaar zouden kunnen spelen. Maar ook mannen met wat uitstraling, liefst met bühne-ervaring. Ik had al bedacht, dat we niet meer dan twee keer bij elkaar zouden kunnen komen, de mannen kwamen uit alle hoeken van Nederland.

Uiteindelijk heb ik de laatste man gevonden via de oude telefonist van het Loo-Erf, Piet Swengler, want die heeft natuurlijk in al die jaren heel veel mensen leren kennen, die daar wel eens wat met muziek hebben gedaan. In december zijn we twee keer bij elkaar geweest. Het klikte meteen. De meerstemmigheid ontstond bijna automatisch, zonder er veel over na te denken. Het was echt dolle pret vanaf het eerste moment. Daarna was er het optreden op de Ziezo Beurs.”

Hoe is het balletje toen aan het rollen gegaan?

“Bij ‘Man bijt hond’ kwamen we heel simpel binnen via een persbericht van de NCRV, dat toevallig bij de Federatie was binnengekomen. Ik had het programma nog nooit gezien en een collega mailde mij: ‘is het niet iets voor jullie, voor de blind boys?’ Toen dacht ik: nou ja, gehandicapten, willen we dat eigenlijk wel? Ik had wel zoiets van ‘we hebben er verder nooit meer wat mee gedaan en dat is eigenlijk ook doodzonde’. Ik heb het dus aan de jongens voorgesteld, en een brief aan de NCRV geschreven.

Er kwam antwoord, en ik moest een foto en een demo van ons repertoire opsturen. Er was tijdens ons optreden op de Ziezo Beurs een foto gemaakt, en ik heb een cd’tje in elkaar geknutseld met opnames van onze enige oefenmiddag, en een opname die tijdens de Ziezo beurs was gemaakt. Dat resulteerde in deelname. Aanvankelijk zouden er vier weken lang vier mensen of groepen per week deelnemen, en dan in de vijfde week de finale. Uiteindelijk is dat teruggebracht tot drie weken. Deels was het gewoon schuifdeuren niveau. Leuk voor thuis, maar niet echt dat je denkt: ‘dat is iets bijzonders’. Onze weekfinale wonnen we met een kleine 80 procent, en de finale uiteindelijk met 84 procent.”

Een overtuigende overwinning. En hoe verliepen de opnames?

“Die jongens van de NCRV zijn puur geïnteresseerd in een goede uitzending. Wij hadden wat mensen meegenomen, maar die kregen niet eens een drankje. Er was op een bepaald moment champagne voor ons, maar aan hen hadden ze niet gedacht. Wat dat betreft viel me dat ontzettend tegen.

Ze wilden beginnen met onze binnenkomst, en hadden zich dat voorgesteld als zo’n rijtje blinden, met de hand op de schouder van de man voor je. Wij hadden zoiets van: ‘moet dat nou?’ Maar hebben toen gezegd: ‘wij afficheren ons als de Blind Boys, dus vooruit dan maar.’ Daarna hebben we bij de vleugel staan zingen. Vanuit een aantal hoeken zijn toen de opnames gemaakt, en vervolgens zijn we geïnterviewd. Het was in een soort hele chique kroeg in Utrecht die een soort theatertje erachter had. Heel leuk en klein, met een vleugel en alles erbij. Op een bepaald moment tijdens dat interviewtje zei degene die de vragen stelde: ‘nou Blind Boys, jullie zien het wel niet, maar midden op de piano staat nu een hele grote beker.’ Dus wij eens even voelen en ja hoor, daar stond een beker.”

Gefeliciteerd! En wat zijn nu de plannen?

“We denken dat het hoogstens een korte hype kan worden. Daar willen we dan wel van profiteren. Maar er staan pas twee optredens op de agenda, dus het loopt niet echt hard. We hebben pas een optreden gedaan op een feest. Dat betaalt best lekker, en het is ontzettend leuk om te doen. Je merkt ook, dat het publiek het enorm op prijs stelt. Dus we willen wel, maar niet twee keer per week. Ik ga er niet m’n baan voor opzeggen.”

Zijn de Blind Boys muzikaal geschoold?

“Twee van ons hebben voor hun beroep gespeeld. Ik heb dat ook een tijd lang gedaan. Ik speel piano en accordeon, en een beetje gitaar. Ik speelde bij een bruiloften- en partijen-orkest, soms wel drie of vier keer per week. Uiteindelijk kon ik dat niet meer combineren met het huismanschap, en het zorgen voor drie kinderen. Soms kwam ik om vier uur ’s nachts thuis, en liep dan ’s ochtends om negen uur weer met de kinderen naar school. Daar ga je lichamelijk aan kapot.

Nu speel ik nog wel in een feestorkestje. We hebben een gitarist en een zangeres. Ik speel daar keyboards, en ik kan mijn laptop op dat keyboard aansluiten. Al heb ik maar twee handen, dat instrument speelt dan voor tien. Soms hoef ik niet eens te spelen, dan doet de computer het werk. De MIDI bestanden die dat mogelijk maken, bereid ik thuis voor.”

Speelt de computer verder nog een rol?

“De Blind Boys hebben een eigen website. Ik had twee jaar geleden al eens een website gebouwd voor die andere band, helemaal in kladblok, maar daar ontbrak nu de tijd voor. Het idee voor de Blind Boys website ontstond, toen we doorkregen, dat we gingen winnen. Als dat zou lukken, dan moesten we vindbaar zijn. Een goede vriend heeft de site in een dag gebouwd, en vrijdagavond na de uitzending was de site in de lucht. Ik ga die website wel zelf onderhouden. Daar zal mijn vriendin dan wel weer niet blij mee zijn. ‘Zit je nu alweer aan die rotcomputer?’ hoor ik wel eens. Ik zeg dan: Vroeger was de computer alleen een ding om netjes een documentje mee te schrijven. Maar tegenwoordig vervangt hij voor een deel de telefoon. Hij vervangt voor een deel het feit dat ik anders misschien beneden piano zat te spelen. Hij is een stukje hobby geworden, zoals hij nu voor de muziek nodig is. Dus je kan niet zeggen ‘die rotcomputer’ wat mij betreft. Het is gewoon een deel van het leven geworden.”

De website van de Blind Boys vind je op:

http://www.blindboys.nl
Bron:
BlinfoMail december 2003

Over de auteur

Petra van Driel

Voeg reactie toe

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Een helder geluid, een kritische blik en betrouwbare informatie

Recente artikelen

Rubrieken

Over Oog voor Nieuws

Oog voor Nieuws: Een kritische kijk op nieuws voor mensen met een functiebeperking.

Onbeperkt informatief: Omdat een handicap onze blik op nieuws niet vertroebelt.

Ontvang de laatst verschenen artikelen in je mail

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe artikelen.

Voeg je bij 3 andere abonnees