Een schrijnend tekort aan creatieve ICT techneuten, waardoor hun honorering tot absurde proporties is gegroeid, gepaard aan een bijna volkomen ondeskundigheid op ICT gebied bij het bedrijfsleven heeft ertoe geleid, dat het merendeel van de Nederlandse websites niet deugt.
Een groot bedrijf heeft behoefte aan een grote website. Om die te ontwikkelen is er een team van website ontwikkelaars nodig om zoiets te verwezenlijken.
Een code specialist, een grafisch ontwerper, een content manager, een ‘creative director’ en een commercieel adviseur zijn wel het minste wat je nodig hebt om van zo’n website een succes te maken.
Terwijl advertentie tarieven onbetaalbaar worden, is het in dienst hebben van zo’n duur team niet erg aantrekkelijk voor een ondernemer. En als de klus geklaard is, kan je ze wel weer op straat zetten, maar een beetje website heeft toch regelmatig onderhoud nodig.
Alhoewel het merendeel van de Nederlandse ondernemers niets voelt voor uitbesteding (outsourcing), is men er hier en daar toch voorzichtig mee begonnen.
Om er meestal weer snel van terug te komen.
“We hadden een toegankelijke website besteld,” vertelt een ondernemer. “We verkopen producten voor senioren, en hadden gehoord van de problemen die deze groep soms heeft met het web.” Het ICT bedrijf deed een offerte, en omdat er binnen het bedrijf van de opdrachtgever niemand was die enige kijk had op websiteontwerp, werd de opdracht zonder nadenken verleend.
“Het eindproduct werd inderdaad snel geleverd, en zag er in eerste instantie mooi uit,” vertelt de ondernemer. “Maar toen we er mee aan de slag wilden, bleek niemand met de interface om te kunnen gaan. Iemand van de afdeling verkoop heeft toen een cursus HTML gevolgd, en is er inmiddels al best handig mee.”
Het resultaat was een website, waarop de ondernemer stukjes tekst kon veranderen en links toevoegen. Het toevoegen van afbeeldingen zou ook tot de mogelijkheden moeten behoren, maar de nieuwbakken HTML deskundige lukte het maar niet om een plaatje op het web te krijgen. “Ook kregen we klachten over de formulieren op de website. Een aantal potentiële klanten bleek niet in staat die in te vullen.”
Na het keuren van de website en de presentatie van de bedroevende resultaten keek de ondernemer beteuterd. “Dat heeft dus handenvol geld gekost en het deugt niet?” De site was gebouwd rondom een zogenaamd ‘Content Management Systeem’, een product waarmee de leverancier zich na de verkoop liever niet meer mee bemoeit. De klant heeft iets besteld, het product is geleverd, en daarmee is de kous af. Wat overblijft is een ontoegankelijke website waar zowel consument als ondernemer niet tevreden mee zijn, maar waar door de hoge kosten voorlopig geen verandering in zal komen.
En wie krijgt nu de Zwarte Piet? De ondernemer wilde een toegankelijke website, en was bereid daar voor te betalen. De website ontwikkelaar heeft zijn product gepresenteerd, waarna het werd afgenomen. Niets verwijtbaars, zou je zo zeggen.
Of het zou het gebrek aan kennis aan beide zijden moeten zijn. En daarvoor is het Nederlandse onderwijs verantwoordelijk. Het Nederlandse onderwijs, dat sinds 1963 consequent is afgebouwd, en waar de bèta vakken steeds meer in de verdrukking zijn geraakt om straks helemaal uit het pakket te verdwijnen.
Om het tij te keren, zou de overheid zich grote inspanning moeten getroosten om dat onderwijs weer op de rails te krijgen. Nederland wil een kennismaatschappij worden. Als we daar nu eens mee zouden beginnen, dan is het over 25 jaar misschien nog net niet te laat.
Bron:
BlinfoMail november 2004
