Willemeine Bol, geboren in 1952, moest niet enkel leren kijken. Ze leerde ook al jong, dat niet alle kinderen thuis opgroeien. Dat was in die tijd normaal voor wie blind werd geboren, maar daarom voor een kind niet minder aangrijpend. Over deze en andere gebeurtenissen gaan de korte verhalen in haar debuut bundel: “De ontmoeting.”
“Iedere ontmoeting leert je iets over jezelf,” zegt Bol. Maar het titelverhaal gaat over de ontmoeting met mijn laatste lief.” Veel van de verhalen zijn al een paar jaar oud. Het idee er een boek van te maken kwam eigenlijk pas later. “Het zijn net foto’s of filmbeelden,” zegt ze. “Je springt van het ene beeld naar het andere. Een vorm die ik leuk vind en die voor de meeste mensen heel toegankelijk is.” De bundel is met name bedoeld voor zienden. “Veel mensen zijn verbaasd als ze horen hoe ik leef en wat ik allemaal doe. Ik dacht: “Als ik dat verhaal aan een heleboel mensen tegelijk wil vertellen, dan maak ik een boek en zorg ik ervoor dat er een zo groot mogelijke groep is die het leest.”
Want eigenlijk is het dat ene verhaal opnieuw verteld: hoe leeft en kijkt een blinde. “Soms merk ik die verbazing wanneer ik zonder hond of stok naar de buren loop. En een keer vroeg iemand aan mijn buurvrouw: ‘Kan ze wel koken?’ De dingen die ik als vanzelfsprekend ervaar, zijn voor anderen vaak niet te begrijpen,” vertelt Bol.
“Als ik probeer op te schrijven hoe ik een taart bak, is dat een enorme opgave. Dan moet ik me opeens gaan realiseren hoe ik dat doe.” “Door het schrijven ben je je heel bewust van het niet kunnen zien en moet je soms juist die dingen die pijn doen opnieuw in je denken toelaten.” “Bijvoorbeeld het op een feest zijn en door mensen genegeerd kunnen worden omdat jij ze niet ziet,” zegt ze nadenkend.
Ze vertelt hoe het, al zo jong, zelfstandig moeten zijn haar uiteindelijk sterker maakte. “Ik sta op eigen benen en ik durf alles. Het was natuurlijk niet waar, maar het was wel mijn houding tegenover mezelf en de buitenwereld en het leidde in elk geval tot een paar mooie en verre reizen. Ik ben nu pas weer zover dat ik mijn kwetsbaarheid durf toe te laten. Daar moet je denk ik van binnen behoorlijk sterk voor zijn.”
Het zijn geen trieste verhalen. Het reizen, alleen gaan fietsen, en andere dagelijkse dingen, allemaal kleine schetsjes in taal van vooral een mens en pas daarna een blinde. “Het blind zijn staat denk ik op de tweede plaats. Het is allereerst een boekje over mij en hoe ik heb leren kijken.”
De bundel “Ontmoeting” is te bestellen via http://www.bergboek.nl
